Streef naar perfectie

Column door Eefke Peeters
dinsdag 7 oktober 2014

Ik weet niet meer precies wie het tegen mij zei zo'n vijf jaar geleden. Ik klaagde over wat kilootjes teveel en diegene zei dat elke vrouw die een foto van zichzelf ziet, van een jaar of vijf terug, zich afvraagt waarom ze toen zo zeurde. Dat vond ik toen herkenbaar en super grappig, tot ik bedacht dat ik dus vijf jaar later nog minder tevreden zou zijn. En dat klopt. Wij, Nederlandse vrouwen, zijn sowieso niet gelukkig met ons lichaam. We vinden onszelf te zwaar, te wit, of we hebben een algeheel ontevreden gevoel. Afgelopen voorjaar nog viel zowat de hele wereld over het graatmagere model van Yves Saint Laurent, er werd een petitie getekend die de hele wereld overging. Als je dan de reacties leest van de mensen er onder ben ik altijd op zijn minst verwonderd. De een is bang voor massale anorexia, de ander roept dat de petitie getekend wordt door dikke vrouwen zonder zelfbeheersing. Ik denk aan mijn nichtje. Zij is een sprietje waar je de botjes van kunt tellen, maar ze eet ontzettend goed. Als zij zo blijft groeien dan heeft ze direct de potentie om op de catwalk te lopen alleen al vanwege haar lengte en maten. Wat zou het mij verdrietig maken wanneer de hele wereld dan een petitie tekent om haar van de catwalk te krijgen. Omdat zij zogenaamd een waardeloos voorbeeld zou zijn. Er is helemaal niets mis met haar. Ze sport veel en eet onderhand hetzelfde als ik. Dat is gewoon simpelweg haar bouw. Maar ik merk dat ze nu ze wat ouder wordt dit ook graag anders zou zien. 'Wauw, als jij zo doorgroeit belandt je zeker op de catwalk,' hoort ze vaak. Laatst vroeg ze al aan mij of dit een aardige manier was van mensen om te zeggen dat ze wel erg dun was. Ik kan haar nu nog een kus op haar voorhoofd geven, zeggen dat ze werkelijk prachtig is en daarmee alles goedmaken. Maar hoe lang voordat zij daar zelf anders over gaat denken? Ik denk direct aan een ander onderzoek dat Nederlandse ouders niet meer kunnen opvoeden, omdat zij niet zoals bijvoorbeeld de Chinezen willen dat hun kinderen succesvol worden of machtig. Nee, wij zeggen met zijn allen dat we hopen op gelukkige kinderen. Heel veel andere landen willen daar graag een teiltje bij, ze vinden dat zwak en nep. Ik denk aan mijn puberende nichtje en aan mijn eigen meiden. Ik wil écht niets liever dan dat ze gelukkig zijn en worden, met hun keuzes, met hun werk, hun relatie en hun lijf. Dan moet ik zelf het goede voorbeeld geven en tevreden zijn en dat ga ik dan ook doen! Mijn jongste dochter van zeven hoorde mij praten over de modellenwedstrijd van aanstaande zondag en vroeg of de dunste dan zou winnen. Ik schrok daar echt van en vroeg waarom ze dat dacht. Ze had gehoord dat een model vooral dun moest zijn. Ik probeerde uit te leggen dat catwalkmodellen wel bepaalde maten en lengte moeten hebben omdat de ontwerper die kleding nu nu eenmaal zo maakt. Ze aaide me over mijn hoofd. 'Wat zielig dan kun jij nooit echte ontwerpen aan?' Ik verslikte me bijna in mijn koffie. Elk antwoord hierop leek verkeerd. Ze worden daarna aangepast aan 'normale' maten. Ik vind die kleding doorgaans toch super lelijk. Of ik kan dat toch never nooit betalen. Ik dacht aan het advies wat ik onlangs kreeg van een kennis. Zolang een kind niet doorvraagt heeft ze geen antwoorden nodig. Dan kun je het beste thee drinken met een koekje erbij en kletsen over niks. Dus ik lachte schonk twee kopjes thee in en vroeg; 'Lust je een koekje?' Ze lachte breed; 'Lekker mama, ik wil toch geen model worden!'

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie