Dat lust ik nie-iet!!

Column door Eefke Peeters
dinsdag 9 september 2014

 Ik was pas in het gezelschap van een aantal moeders en al snel kwamen we op het volgende eeuwige knelpunt: gezond eten. Waarom is het toch dat vrijwel elk kind een fase door lijkt te gaan waarbij ze bij voorbaat al roepen dat ze het niet lusten?
Ik weet nog zo goed dat toen mijn meiden echt klein waren, ik hen vol trots alles kon geven wat mij goed leek. Maar nu zoveel jaar later heb ik hetzelfde probleem. Waarom?
Noem mij een overbezorgde moeder, maar ik heb toen mijn oudste een kleuter werd en ongeveer alles weigerde te eten van de (gevoelsmatig) een op de andere dag de huisarts gebeld. Deze vertelde dat kinderen veel meer smaakpapillen hebben dan wij volwassenen. Bitter en pittig bijvoorbeeld proefden zij dus simpelweg veel beter.. Volgens hem was het dan handig de smaak te verzachten door alles te prakken of te maskeren met ketchup of appelmoes. Maar als baby en peuter lustte ze het wel, riep ik nog vol overtuiging. Dat was vaker zo, beaamde hij, dan hadden ze nog een ontdekkingsdrang die later dan helaas weer afnam. Maar, vervolgde hij, een kind moet wel 75 gram groente eten en twee stuks fruit. En nee, de groente mag je niet inruilen voor fruit. Helaas. Op de vraag wat er dan kan gebeuren als een kind geen groente en of fruit wil eten was de dokter ook duidelijk. Je kindje kan vitaminegebrek krijgen en daardoor een slechte weerstand. Vatbaarder voor ziektes, kwetsbaarder, snel moe, diarree, later zelfs dementie, scheurbuik. Hij ging maar door. Oke, dus ik ga elke dag groente en fruit in de voeding verwerken. Fruit is eigenlijk kinderlijk eenvoudig, dacht ik tenminste. Appeltje of peertje mee naar school en we zijn al op de helft. Tot ik laatst de schooltas vol met appels vond en ze vervolgens doodleuk toegaven dikwijls het fruit te ruilen tegen liga's of zelfs gevulde koeken! Nu begin ik bij het ontbijt. Boterham met kaas en schijfjes komkommers, keertje yoghurt met aardbeien. Boterham met banaan en honing. Dat gaat nog net, wanneer de wind goed waait, maar alle andere groente is een regelrechte hel. Het mee laten helpen met koken is handig en gezellig, maar zorgt er allerminst voor dat het ook daadwerkelijk gegeten wordt. Maak er een leuk gezichtje van, kreeg ik als tip. Nou heb ik niet altijd de tijd om overal leuke gezichtjes van te maken. Bovendien is het koud wanneer ik met mijn gebrekkige creativiteit een poppetje heb gemaakt die ze dan meestal tot overmaat van ramp ook nog eng vinden kijken. Geen succesverhaal. De toetjestruc mag je ook niet toepassen, hoorde ik. Want als je jouw kind beloont met een toetje geef je dus toe dat het avondeten opeten een straf is. Zucht. Nu las ik dat je het kind een keuze moet geven wil je spinazie of sperzieboontjes? Hahahaha, dan ken je de mijne nog niet. Die zegt gewoon steevast: Nee, dankje. Het enige wat helpt merk ik, is gekke dingen verzinnen. Ja, jezelf als een malloot gedragen of dingen uit je duim zuigen dus. Zo zag ik mijn jongste kloten met de erwtjes. Ik deed een volle lepel erwtjes andersom in mijn mond. Goh, das lastig mompelde ik. Ik had de steel in mijn mond en probeerde de erwtjes al rollend via de steel mijn mond in te krijgen. Lastig karwei en diegene die er naast vielen stopten ik snel in mijn mond. Hup, hup, voor de hond ze opeet. Het werkte! Zo ook met wortels voor het paard. Eindelijk bij het paard aangekomen hing daar toch potverdikkie een bord: Paard niet voeren. Nou, dan eten we zelf maar op. Ik begon te eten en vanuit mijn ooghoek zag ik het kopiegedrag. Wanneer nu iedereen die dit leest mij een mailtje stuurt met een tip dan kan ik wellicht wel 365 tips verzamelen en bundelen en kunnen wij als ouders weer met een gerust hart slapen. Nog 362, ik had er twee en op hun verjaardag een keer geen groente is dan wel te doen! En wie weet vragen ze dan zelf wel om worteltjestaart ;)

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie