Geen appeltje eitje

Column door Eefke Peeters
dinsdag 12 augustus 2014

Ik was vanmorgen in de supermarkt even snel wat boodschappen doen. Er stond een groepje mensen bij de groenteafdeling. 'Waarom zijn de tomaten niet in de aanbieding?' De jongen achter de groente haalde zijn slungelige schouders op. 'De prei wel,' zei hij droog. De dame in kwestie werd rood. 'We zouden toch een fikse prijsverlaging krijgen.' De man naast haar vertelde dat je daarvoor naar de boer zelf moest want de supermarkt hield de prijzen kunstmatig hoog. Een andere vrouw sprong ook in het gesprek. 'Ik was net bij een groenteboer en ze vertelden dat het allemaal werd vernietigd want anders kwamen heel veel boeren in zwaar weer.' De vrouw die als eerste het woord had genomen werd roder en roder. 'Wat is dat nou? Ze werken wel allemaal met goedkope Polen maar ons als consument een voordeeltje gunnen dat kunnen ze niet?' Ik schudde mijn hoofd en liet een zware zucht ontsnappen. 'Ja, wat?!' snauwde de vrouw naar mij. Ik ken een aantal boeren en ik weet hoe hard ze werken. Ik weet hoeveel liefde er zit in elke tomaat en in elke appel. Denk je dat zij fluitend en lachend hun groente laten 'slachten'? Ik probeerde met de vrouw te praten maar ze was boos. De man had als idee om de groente te droppen boven de berg waar de Yezidi's zich verscholen. De vrouw werd nog woester. 'Onze tomaten?' De andere dame dacht nog dat er wel soep van gemaakt kon worden. Ik probeerde nog voorzichtig uit te leggen dat je daar ander soort tomaten voor nodig had. De vrouw ging voor mij staan en porde met haar dikke wijsvinger onder mijn sleutelbeen, misschien ben jij zelf wel een boerin en durf je daarom niets verkeerds te zeggen. Ik rechte mijn rug. 'Ik vind al enorm lang dat we leven in een consumptiemaatschappij waar we veel te veel onzinnige dingen kopen en onwijs veel weggooien. Het is niet de schuld van de boeren en het is niet zo simpel als breng het naar de voedselbank. Het ergste vind ik dat Poetin hier voor heeft gezorgd. En wij 'burgers' ons massaal tegen de supermarkten en tegen de boeren keren. Het is niet zo makkelijk allemaal. Waar is dat Oranjegevoel als we het echt nodig hebben? Laten we juist nu extra groente en fruit kopen van eigen bodem om de boeren een hart onder de riem te steken. Een beter milieu begint bij jezelf!' De vrouw stond te snuiven en zei ineens timide: 'Als het oorlog wordt dan winnen we het nooit van die enge Russen.' Ik knikte eerst triest met haar mee net zoals de rest van de mensen die zich bij de groenteafdeling hadden verzameld. Maar toen bedacht ik iets. 'Nou, als zij nou een jaar lang geen groente eten en wij extra veel. Dan worden wij steeds sterker en zij steeds zwakker. Misschien redden we het dan wel?!' De blik van de vrouw veranderde van verloren in strijdbaar. Ze griste een paar bosjes prei weg. 'Geen tomatensoep, maar preisoep, ook gezond!' Ze hield de bossen prei strijdvaardig in de lucht. De rest van de groep greep ook naar de prei. 'Deze is niet voor Poetin, deze prei is voor mij!' Ze knipoogde naar mij en riep hard door de zaak. 'Voor de rest krijgt de supermarkt geen moer, dat halen we bij de boer!'

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie