Vivir en el ahora

Column door Eefke Peeters
dinsdag 22 juli 2014

Schreef ik vorige week nog over hoe ik moest ontspannen en leren los te laten, een dag later op 17 juli leek alles opeens onbelangrijk en belangrijk tegelijkertijd. Altijd wanneer er iemand dierbaars overlijdt besef je dat niets of niemand zeker is in het leven. Wanneer er dan zoiets vreselijks gebeurd wat ook nog eens nooit had moeten en mogen gebeuren dan besef je hoe fragiel je plekje hier op aarde is. Wat me dan vooral verbaasd is de ophef over hoe een ander hiermee omgaat. Mensen in hun waarde laten is een groot goed. Als zij als bn-er openlijk willen huilen op televisie, hun facebookprofiel aanpassen, bloemen leggen of een lied inzingen laat hen dan toch lekker. De een ziet het journaal zet de tv uit en gaat barbequen, voor de ander staat de wereld even stil.

Ik hoorde het hier tijdens de vakantie en voelde me in eerste instantie enorm schuldig. Een dag daarvoor schreef ik nog zeurend dat ik niet weet hoe ik moet genieten. Terwijl een vliegtuig vol mensen niets liever wilden dan dat. Ze hadden de mooiste plannen en werden zonder pardon uit de lucht en uit hun leven gerukt. Ik voel me enorme zeikerd en direct daarna nog eens heel egoistisch want ik voel me overheersend gewoon vooral heel dankbaar. Dankbaar dat mijn geliefden nog leven. Mijn manier om met zoiets om te gaan is leven. En vakantie staat toch eigenlijk gelijk aan leven, nieuwe dingen ontdekken, herinneringen maken. Dat is het enige wat we kunnen doen. Alles ten volste. Dus ik knuffel mijn kids, kus mijn vent en geniet. Ik lach, omdat ik er nog zijn mag.

Vivir en el ahora; leef in het nu


Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie