Ook de clutch kwijt?
Column door Eefke Peeters
woensdag 28 mei 2014
Ik hoorde pas op de radio een heel item wat ging over vrouwen en handtassen. Ik was direct enorm geïntrigeerd. Dat komt omdat het principe handtas mij sowieso boeit. Waarom willen vrouwen alles meeslepen en gaat een man gewoon de deur uit met een portemonnee en de huissleutels?
Ze begonnen bij het radio item met de clutch, een 'enveloppevormig' tasje. Draag je zo'n tasje dan ben je een zelfverzekerde, geraffineerde vrouw die van orde houdt.
Draag je een tas met een lang hengsel? Dan ben je blijkbaar altijd goed voorbereid, houdt niet van verrassingen, maar bent wel bijzonder creatief.
Kies jij voor een grote tas met kleine hengsels? Nou, dan ben jij dus extrovert en zelfs exhibitionistisch, zo blijkt.
Heb je een échte merktas? Dan ben je dol op je uiterlijk, heb je talloze aanbidders, maar durft geen man bij je in de buurt te komen uit angst voor zijn creditcard. Bij een stoffen tas ben je dol op yoga en onbespoten groenten. Ik zucht diep.
Draag je een rugzak, ging het programma verder, ik wist niet dat vrouwen dat nog deden, maar dan hou je blijkbaar van vrijheid. Maar het kan ook zijn dat je last hebt van, jawel, het Peter Pan syndroom.
Terwijl het programma verder keuvelt over de trend van dit moment; groot, felle kleuren en motieven; dan ben je pas de bomb, vraag ik me af wat hier van waar is. Ik kijk naar mijn eigen tas. Het is een redelijk goed merk, groot en een lang hengsel. De inhoud zei ook van alles over jouw persoonlijkheid, dus ik werp een blik in mijn domein. Portemonnee, sleutels, telefoon, maar ook een kleiner tasje met pasjes, een labello lippenstift. Een paar kleurtjes, kauwgom, mijn zonnebril, notitieboekjes, agenda, haarspeldjes van de meiden. Een plastic smurf, een aantal visitekaartjes, een geurkaarsje, een stressbal en een soort spray waar je de eerste angstaanvallen van je kind of jezelf mee kan temperen. Een foto, geknutseld armbandje en mijn autopapieren. Ik stop even, want hij is nog niet leeg. Ik zou die tas eens moeten ordenen, bedenk ik. Heel eventjes maar, want ik vind hem zo veel te leuk, hij zit vol met herinneringen. Bovendien krijg ik er een vrolijk Mary Poppins gevoel van.
Ik check de lijst. Oké, ik heb ook een clutch, dus ik ben zelfverzekerd. Maar ik verstop deze vervolgens in mijn grote tas, die mij dan creatief maakt. Het merk maakt mij dan weer dol op mijn uiterlijk, terwijl ik hem wel regelmatig als een soort van rugzak op mijn rug draag. Dat dus verraad dat ik stiekem nog een kind wil zijn. Dan bedenk ik het ineens. Ik heb deze tas van mijn vader gekregen.
Conclusie: ik ben en blijf een papa's kindje!
Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie
