Ondertussen ergens anders

Column door Eefke Peeters
woensdag 5 maart 2014

Het is weer bijna zover; Boekenweek. Iedereen heeft dromen en één van mijn dromen is naar het Boekenbal te gaan. Mijn helden te ontmoeten. Een gesprek voeren met Adriaan van Dis. Een glas wijn te drinken met Simone van der Vlugt en een dansje wagen met Kluun.
Maar dan moet ik dus eerst een boek schrijven en niet zomaar iets, maar echt een retegoede. Nu had ik pas mijn moeder aan de telefoon en terwijl ik vertelde over iets enorm vervelends wat er was gebeurd zei ze heel vrolijk; “Dat is mooi!” Ik was even stil en vroeg of ze dat nog eens wilde herhalen. Dat deed ze doodleuk. “Dat kun je mooi verwerken in je boek. Echt hoor als je de afgelopen vier jaar van je leven beschrijft denk ik dat heel veel mensen dat zouden willen lezen.” Ik zuchtte diep. “Lieverdje, dat vrolijk eeuwig enthousiaste meisje wat ik op Facebook zie is dan voor de mensen die je boek niet lezen. De mensen die je echt kennen of willen leren kennen die kopen dan je boek.” Ik moet er om lachen en hang op. Maar het blijft spoken in mijn achterhoofd. Ik zet koffie en ga aan de keukentafel zitten. Ik leg mijn hoofd in mijn handen, en huil, eventjes maar. Dan haal ik diep adem en sta op. Ik steek een kaarsje aan bij de foto van mijn vader en zijn vrouw. Ik recht mijn schouders en zet op Facebook dat de zon weer heerlijk schijnt.
Dan bel ik een vriendin. Zo'n vriendin die we allemaal een moeten hebben. Met haar heb ik de afspraak dat we vijf minuten mogen zeuren en dan is het klaar. Dus dat doe ik en en zeg dat ik eigenlijk even niets wil, ja naar het boekenbal. “Weet je wat het thema is deze keer”, vraagt ze me. Ik haal mijn schouders op, wat ze natuurlijk niet kan zien over de telefoon, maar ze kent me dus verklaart zich nader. “Ondertussen ergens anders. Mooi thema toch? Vertelde je dat laatst niet tegen me? Dat wanneer je gaat wandelen eerst de lastige dingen probeert op een rijtje te zetten en dan afsluit met je vader in Frankrijk? Volgens mij is dat precies wat ze bedoelen.” Ik knik en dat weet ze. “Eef weet je wat? Ik kan je niet naar het boekenbal brengen, maar wel het boekenbal naar jou. Dus zondag hebben wij bij de Douairière ons eigen Boekenbal. Kom je ook?” Natuurlijk kom ik ook! Ik zie mezelf staan en een schokkend verhaal vertellen waarbij iedereen op het puntje van zijn stoel zit. Maar ik weet van mezelf dat ik toch iets vrolijk of luchtigs zal voordragen. Zo ben ik nu eenmaal. Want dat is nu juist het fijne van schrijven. Je schrijft jezelf gewoon ergens ander heen. En een verhaal begint altijd in je hoofd. Dus zolang ik nog kan fantaseren blijf ik dat vrolijke meisje van Facebook, want dat ben ik gelukkig ook. En misschien heel misschien schrijf ik dat boek nog wel, want ik wil ooit naar het Boekenbal. Maar eerst lekker naar Het Boxmeerse Boekenbal! Kom je ook?


Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie